Eindelijk is het zover, na vijf of zes jaar aan de NAU sta je voor de uitdaging om met de hele groep en de begeleidende docenten een eindexpositie te organiseren. In één dag zetten we een tentoonstelling neer die recht doet aan vijftien verschillende kunstenaars. Dat vergt passen en meten, selecteren en weglaten, slikken en weer doorgaan. Het doel is een evenwichtige samenhangende presentatie te maken, want dan wint de tentoonstelling aan kracht.

In september 2021 werden we door de docenten gestimuleerd om vooral nieuw werk te maken. Toch staat zo’n laatste jaar ook in het teken van de expositie. In skypevergaderingen spreken we af wie welke taak op zich neemt. Er zijn nogal wat taken: wie zorgt voor de boodschappen, wie ontwerpt de uitnodiging, wie schrijft en verstuurd het persbericht etc, etc. En ook, hoe doen we dat met drankjes en hapjes? Gelukkig zijn Skype en What’s app er, en ieder zet z’n beste beentje voor.
Tijdens de laatste werkbespreking in mei 2022, wordt er een selectie uit ons werk gemaakt, maar de uiteindelijke keuze vindt toch plaats in Loods 6 in Amsterdam.
Eind juni 2022 richten we met elkaar onder de bezielende leiding van de docenten Jos en Annemarie de expositie in. Dat is dan ook echt de laatste les: hoe maak je een gezamenlijke tentoonstelling, waarin elkaars werk versterkt wordt.
Het was fijn dat de afstudeergroep 2021-2022 onderling zo goed konden samenwerken. Dat iedereen elkaar (soms letterlijk) de ruimte gunde. Iedereen heeft zich geweldig ingezet en het is gelukt om in de toch lastige Covid jaren een prachtige eindexpo neer te zetten. Het was dan ook verdiend dat allen het certificaat van de NAU uitgereikt kregen.
Mengolda van Andel

 
 
 
 
 
 
 
 
 
   

Vanuit de gedachte ‘we hebben het nog nooit gedaan, dus we denken dat we het wel kunnen’ zijn we 10 maanden geleden gestart met de voorbereidingen voor de eindexpositie in mei 2021. Ja inderdaad, mei, maar door de coronamaatregelen kon de expo niet op de oorspronkelijke datum plaatsvinden. Via een vliegensvlugge actie hebben we op het laatste moment de uiteindelijke week kunnen reserveren bij Loods6. Van zaterdag 26 juni tot en met 4 juli was het werk van ons 18-en te zien in Amsterdam.

Het was een bijzonder jaar! Allereerst omdat we geen lessen meer kregen en alleen werkbesprekingen. Een langzame afbouw van de opleiding zodat we straks na het afstuderen zelf aan het werk kunnen en blijven. Dat betekende dat we ons vanuit huis gingen voorbereiden op de eindexpositie. De docenten gaven gerichte feedback waar je vervolgens weer verder mee aan de slag ging.

Daarnaast was het een bijzonder jaar omdat er sprake was van veel en verregaande coronamaatregelen. Van online en individuele werkbesprekingen naar in kleine groepjes in Utrecht. En veel vergaderingen via Zoom. Ongekende talenten hebben we ontdekt bij elkaar. Als een geoliede machine werden data geprikt, online vergaderingen georganiseerd, notulen geschreven en alle acties verdeeld en uitgevoerd met als resultaat: een eindexpositie waar we met trots op terugkijken. Jans en Roland waren de begeleiders van de eindexpo dit jaar. Guda was periodiek aanwezig bij onze vergaderingen om ons te informeren over alle belangrijke zaken.

Een uniek moment tijdens de opbouwdag op de vrijdag voor de eindexpo… we waren voor het eerst als complete groep fysiek bij elkaar. Wat was het mooi en inspirerend om aan het eind van de dag elkaars werk in de schijnwerpers te zien staan. Door een slimme indeling van de ruimte, kwam al het werk – van complete installaties tot intieme tekeningen en schilderijtjes – tot zijn recht. En toen kon het echte werk beginnen!

Er was altijd een deel van de groep aanwezig om bezoekers te ontvangen, de koffietafel te vullen met drinken en lekkernijen, gasten rond te leiden en alle facilitaire zaken te regelen achter de schermen. Er komt heel wat kijken bij zo’n expositie. Ook nu liep alles weer op rolletjes. De groepsapp draaide overuren!
Zondagavond ontvingen we allemaal ons diploma in het bijzijn van familie en vrienden. Gelukkig kon dat weer want net die week waren de coronamaatregelen zo ver versoepeld dat we met een behoorlijke groep aanwezig konden zijn. Elke docent sprak een paar van ons persoonlijk toe. Het moment, waar we vijf jaar naar toe hebben gewerkt, was eindelijk daar.

Op rustige momenten was er ook tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We hadden het over elkaars werk en de voorbereidingen voor de expositie, maar ook meer persoonlijke gesprekken: waarom zijn we met de opleiding gestart? Wat waren de momenten die je nooit zal vergeten? Wat was moeilijk en waar kijk je met veel plezier op terug? Welke ontwikkeling heeft iedereen doorgemaakt? En wat gaan we doen na de NAU?
Iedereen heeft zo zijn beelden en herinneringen. Voor mij persoonlijk was het een avontuur om nooit te vergeten. Met veel vertrouwen kijk ik naar de toekomst. Bedankt klasgenoten en docenten!

Marije van Moerkerk

Ieder jaar organiseert de NAU de Christine Award, een prijsvraag voor alle studenten van de NAU om disciplines die minder aan bod komen in de lessen onder de aandacht te brengen. Dit jaar was het medium fotografie het het thema:
Het Binnenste Buiten
2020 was een vreemd jaar. Vanaf 12 maart 2020 moest iedereen binnen blijven. In de zomer ging het beter, maar vanaf november zaten we weer vooral binnen. De wereld van de meeste mensen is heel klein geworden: we krijgen bijna geen bezoek, we kunnen niet meer uit en moeten na 21.00 uur binnen blijven. Veel mensen zullen zich opgesloten voelen, maar sommigen zullen ook waarderen dat eenvoudige en kleine dingen waardevoller zijn geworden.
Het onderwerp van de Christine Award Award 2021 is Interieur.
Maak een foto van je eigen interieur of van het interieur van een ander. Dat kan een overzicht van je hele woonkamer zijn, maar kan ook een detail. Wie beter kijkt ziet meer: het allergewoonste kan weer heel bijzonder worden.
Er werden 37 foto's ingezonden die beoordeeld werden door twee juryleden : Roel Sandvoort (Sandvoort Foto gallery) en Mattie van de Worm (fotograaf/kunstenaar).
De juryleden vonden het inspirerend te zien hoe alle studenten zo verschillend zijn omgegaan met het medium fotografie bij deze opdracht.
Gelet werd op de inhoud, het aspect binnen – buiten, de coronatijd, maar er werd ook gelet op formele aspecten: kadering, compositie, standpunt etc.
Niet gelet werd op grootte foto of op papiergebruik.
Bij sommige foto’s waren teksten aangeleverd die werden pas na jurering aan de jury verteld, de juryleden moesten door het beeld ‘gegrepen’ worden.
In de eerste ronde vielen negen foto’s af omdat ze te weinig zeggingskracht hadden. Vaak lag dat aan het standpunt, als men een ander standpunt had ingenomen zou het verhaal sterker verteld worden. Of er stond te veel op de foto, waardoor de aandacht zich niet richtte op waar het om moest gaan.
Bij de tweede ronde werd er nog meer gelet op inhoud en vorm en of de foto een contact tot stand bracht met de toeschouwer. Nu vielen er nog eens 12 foto’s af. In de derde ronde werden de overige 16 foto’s afzonderlijk besproken. Daarna bleven er nog 5 foto’s over, waar er uiteindelijk 3 overbleven.

De aanmoedigingsprijs is voor Elly Swets
Het standpunt is mooi. Er staat heel veel op. Je ziet bepaalde vormen steeds terug komen en dat werkt goed. Is dat toeval of zo gezien? De blik van juryleden werd gevangen en men bleef kijken. Het lijkt een reportagefoto van iemand die werkt in de woonkamer, interieur en werkstukken staan door elkaar, maar door gebruik van het sleutelgat wordt het meer een ‘kunst’ foto.
Er werd gediscussieerd over de eerste en tweede prijs.
Het ene jurylid had een voorkeur voor de een en een ander jurylid voor de andere foto, maar er moest een keuze gemaakt worden, er was tenslotte maar een Christine Award.





De tweede prijs _ Helma Hille
In deze foto wordt een nieuwe wereld gecreëerd, een virtuele wereld. Het is een top foto en heel bijzonder. Mooie compositie, mooi van kleur. Een eigenzinnige wereld, die waarschijnlijk veel met haar eigen werk te maken heeft. En ook nog eens op prachtig papier gedrukt. Je ziet gewoon dat de maker het kan, die heeft niets meer te leren, maar hopelijk valt er nog wel veel te ontdekken. 










De eerste prijs en de winnaar van de Christine Award - Amanda Bosman.
Een mooi tactiel beeld. Het contrast tussen het warme binnen (bloemen)en koude (beslagen ramen) werkt erg mooi. De foto heeft een bepaalde abstractie maar het zijn ookbloemen. Het is een schilderachtig beeld. Een jurylid omschreef het als ‘te verdragen drama’. Ga door met foto’s maken, je hebt een bijzondere blik.










  




De publieksprijs werd met de meeste stemmen gewonnen door Froukje Willems.

CHRISTINE AWARD 2022

In dit jaar zijn 21 filmpjes ingestuurd: uit het 1e jaar 5, het 2e jaar 8, het 3e jaar 2, het 4e jaar 4 en het 5e jaar 2.

De jury bestond uit:
Suzanna van Oers, 2 ½ jaar geleden afgestudeerd aan de HKU, product design en vanaf haar afstuderen al bezig met het maken van filmpjes, waarin ze het medium film op een vaak humoristische wijze onderzoekt.
Stijn van Gorkum, afgelopen jaar afgestudeerd aan de HKU, audiovisueel. Met een film waarbij het maakproces net zo belangrijk was als het eindproduct, doordat er werd gefilmd in een miniatuur straat.

De algemene indruk:
De jury was verrast door de kwaliteit en de gevarieerdheid van de filmpjes. Het was duidelijk te zien dat dit werk was van studenten van een beeldende kunst opleiding en niet van een filmopleiding. Het werk was vrij van allerlei filmregels waardoor alles mogelijk lijkt te zijn.
Jammer alleen dat veel filmpjes bleven steken in het uitvoeren van een eerste idee, waardoor het oppervlakkig en saai wordt. Als je toch de vrijheid hebt om alles te kunnen doen, blijf dan ook experimenteren en variaties maken op je idee, zodat er meer te ontdekken valt en er gelaagdheid komt in de film. Het filmen zelf zou onderdeel van de film moeten worden ipv de camera alleen maar neer te zetten.
Een vraag die ook op kwam; is er over het formaat nagedacht (staand/liggend) en wat doet dat met de betekenis van de film.

Jurering
Eerst werden alle filmpjes achter elkaar bekeken en gaf de jury bij elke film een plus, een min of een plusmin. Alle minnen vielen af, de helft bleef over. Die werden één voor één nog eens bekeken en besproken. Na een kleine discussie bleven er vijf filmpjes over. Waarbij er uiteindelijk nog 2 afvielen, die wel een eervolle vermelding waard zijn.
“Puzzel” van Ronald Oudman
“Carmine Meo” van Henriëtte Houtsma

Op nummer 3 eindigde een rauwe film. Met lef gemaakt. Beeld en geluid versterken elkaar. Vaag met net genoeg aanwijzingen om nieuwsgierig te blijven kijken. Ondanks veel digitale effecten speelt het in op je gevoel. “The ladder of black diamond bay” – Daan Sistermans.

Op nummer 2 een echte foute film in zwart/wit. De manier van filmen is consequent volgehouden en met durf doorgezet. De tekst die je hoort kan door de maker worden uitgesproken, maar het kan ook gezien worden als iets dat onze samenleving roept. En in de film zou het ook nog eens de kat kunnen zijn die zich dit afvraagt. “Wat is de kunstenaar aan het doen?” “Steal like an artist” – Peter Lamme 

Nummer 1 heeft alles wat een korte film moet hebben. Er gebeurt steeds op het goede moment weer iets waardoor je mee wordt genomen naar het volgende gedeelte. Het zit goed in elkaar, het geluid geeft precies genoeg informatie. Het is klein en een simpel gegeven en toch blijf je je de hele tijd afvragen: hoe is dit gemaakt, hoe kan dit? Zonder meer het beste filmpje van alle inzendingen:
De Christine Award gaat naar “Catch 22 – Anke te Rietmole



Publieksprijs
Alle studenten en docenten konden vooraf de (anonieme) filmpjes op het net bekijken, daarna konden ze tijdens de vertoning op de academie hun stem uitbrengen.
Bijna alle filmpjes kregen wel een stem. Het werd spannend tussen filmpje nummer 5 en 6. De uiteindelijke winnaar werd
“Carmine Meo” van Henriëtte Houtsma